Heb het een beetje uitgehangen hier de laatste paar dagen, voelde mij niet echt goed … Waarom? Wel, laatste tijd veel kleine ergernissen meegemaakt en dan stapelt dat op en ik ben iemand die alles nogal voor zich houdt. Maar dan loopt de emmer wel eens over en als hij overloopt loopt hij ineens goed over …
De druppel deze keer; eventjes situeren;
We gaan elk jaar met het gezinnetje met pasen naar de zee. Maar toen mijn zusje apart was gaan wonen en ging werken, en mijn vader ook moest werken,… betekende dat dat ik met mijn moeder alleen op een apartementje aan de zee zat. In het mondaine Westende, waar eigenlijk met pasen niet veel te beleven valt. Ik had wel wat werk voor school ook, dus had mijn leerboeken meegenomen (toch nog iets zinnig te doen …). Maar mijn moeder is nogal een sociaal iemand en ik ben nogal een associaal iemand, wat maakt dat zij dan 24 uur op 24 op zoek is naar iets om over te beginnen praten tegen mij, en liefst tekortkomingen (weeral jas niet in de kast gehangen, schoenen staan nog op de mat (terwijl ik ze praktisch nog aan het uitdoen ben). En dan vallen er nogal harde woorden, vooral omdat ik dan niet meer kon leren omdat ze constant zat te zeggen dat ik nooit zou slagen (ja, zo lukt dat inderdaad niet als er iemand om de 5 minuten tegen u ligt te roepen). M.a.w.; Het was een korte hel en toen heb ik besloten nooit meer voor meer dan een dag naar dat appartement te gaan met pasen. Maar dat vindt mijn moeder natuurlijk niet leuk, maar soit.
Dit jaar ging ze dus weer naar de zee, en ik niet mee, en ze had al serieus op mijn kap gezeten. Maar ik dacht er toch nog ondanks alles iets leuks van te maken (voor die ene dag).
Eén van die weinige dingen die ik echt graag doe aan de zee is vliegeren. Met zo een deltavlieger met 2 koordjes, je kent dat wel, om zo figuurtjes mee in de lucht te schrijven … En ik heb best wel een goeie vlieger, en ik ben er een beetje trots op, dus elke keer dat ik terugkom van de zee kuis ik die mooi af (zand-zand-en-meer-zand). En pak ik die mooi in en leg ik die op zijn vaste plekje op het bovenste schap in het tuinhuis.
Toen ik hem dus ging halen om mee te nemen naar de zee lag hij daar dus niet meer.
Half het tuinhuis afgezocht, dan ook eens in onze (beschimmelde betonrot-met-lekkende-golfplaten-spinnennest-)garage gaan zien en ja hoor, lag mijn vlieger daar in een plas, geplet onder de parasolvoet, terwijl de spinnen er vrolijk plekkerige nestjes in hadden gemaakt.
Mijn vader had weer eens zijn idee van “het tuinhuis opruimen” toegepast; neem alles wat van Ben is en dump het ergens, smijt dan al de rest daarop, en stouw dan het tuinhuis vol met moeders zelden gebruikte hobbyspullen … Zoals steeds zijn het mijn spullen die het minimum aa nrespect niet verdienen, gaande van mijn zakmessen die gebruikt worden om grasmatten mee door te snijden (en dan een week in de regen laten liggen, lekker bot en verroest), mijn schroevendraaiers die gebruikt worden om riooldeksels mee op te heffen (buig maar lekker krom), boeken en tijdschriften die gebruikt worden als tasonderzetter of vliegenmepper (lang leve de koffierandjes en de bloedspijsvlekken), bonzaiboompjes die lichtjes verpletterd worden, fijne scharen die gebruikt worden om koperdraad mee door te knippen (hap-hap-hapjes), …
In kort; Ben was boos. >> Moeder hoort dat Ben boos is en waarom, en zegt dan dat Ben niet moet zeveren want dat hij nooit een poot uitsteekt in het huishouden, terwijl vader zijn rug kromwerkt om alles op orde te houden >> Ben was woest, vernederd en vooral diepontgoocheld ongelukkig. Want afgezien het feit dat ik al mijn was zelf doe, zelf mijn zolderverdieping op orde houd en kuis, af en toe kook, het gras afdoe en meehelp in de tuin, is het gewoon niet fair om tegen een student die zit te stressen om zijn taken af te krijgen te zeggen dat hij maar meer tijd moet maken om zijn ouders hun rommel op te ruimen (ik zit steeds achter mijn bureau, hoe kan ik in dan in godsnaam al de rest in de soep helpen?). En vooral omdat het binnenkort weer examen gaat zijn en mijn moeder weer gaat zitten stressen en zo dag en nacht op mijn zenuwen gaat werken dat ik wééral zoals de vorige keer uitgeteld en zwaar gefrustreerd op mijn examen kom en totale black-out te verwerken krijg …
M.a.w. niet echt leuk.
Dus dan schrijf ik vanalles maar wat van mij af in mijn blogs, stop mezelf vol met het ongezondste eten dat ik kan vinden of ga in een soort van hongerstaking, en kruip in mijn bed of gooi alle rommel die ik helemaal niet moet hebben maar waar mijn ouders mee komen aandragen (kalenders, fotokaders, dingen om tegen een mmur te hangen (ik heb op mijn kamer onder het dak alleen maar schuine muren en een expliciet verbod van de huisbaas (zijnde mijn moeder) om nagels of duimspijkers in de muren te kloppen …) (en dan verwachten dat ik er blij mee ben) krijg naar beneden, dan is mijn kamer ineens al veel minder rommelig.
En dan word ik een paar dagen later wakker en ga door met het leven …
Maar het is dus over en ik kan er weeral eventjes tegen …
Excuses aan de mensen die ik heb laten schrikken …
What lies beyond ... 
Recente reacties